×

We use cookies to help make LingQ better. By visiting the site, you agree to our cookie policy.

image

Якуб Колас, Мой дом

Мой дом

МОЙ ДОМ

Між ніў дарожкаю сляпою

Іду я мернаю ступою

І разглядаюся кругом.

Пад ясна-сіняю страхою

Чыеюсь дбалаю рукою

Збудован мне прасторны дом.

Утульна ў ім, дабра ў ім поўна,

І ўсюды мудрасці бязмоўнай

Відна спрадвечная пячаць.

На ветравеях, нібы воўна,

Плывуць хмурынкі так чароўна.

Чаго плывуць? куды? — маўчаць.

Унь там рачулка срэбрам літым

Бяжыць па жолабе размытым

І цэлы свет жыцця нясе.

А луг зялёным аксамітам,

Вянкамі кветак апавіты,

Разлёгся ў роскашы-красе.

Дубы, сябры мае самоты,

У высі неба мкнуць узлёты,

Сукі раскінуўшы вакол.

А колькі згоды і пяшчоты

У тых пясках, што пазалотай

Ускрай баркоу ляглі на дол.

Як многа волі і разгону!

Як многа песень, шуму, звону,

Дзе ні паслухай, ні зірні!

Свае тут звычаі, законы,

У кожнай песні свае тоны

І свой адбітак глыбіні.

Іду я, дом свой аглядаю,

Ды сам з сабою разважаю,

А на душы такі спакой!

І песня нейкая жывая

У дружны тон адзін спявае

І з гэтым небам і зямлёй.

13/IV — 1939 г.

Learn languages from TV shows, movies, news, articles and more! Try LingQ for FREE

Мой дом |my house Mein Haus My house Mi casa Mano namas Mój dom Мой дом Мій будинок

МОЙ ДОМ MY HOME

Між ніў дарожкаю сляпою Between|neither|path| Between the fields is a blind path Entre ellos, el camino es ciego.

Іду я мернаю ступою Camino con paso medido

І разглядаюся кругом. Y miro a mi alrededor.

Пад ясна-сіняю страхою Bajo el miedo azul brillante

Чыеюсь дбалаю рукою La mano cariñosa de alguien

Збудован мне прасторны дом.

Утульна ў ім, дабра ў ім поўна,

І ўсюды мудрасці бязмоўнай

Відна спрадвечная пячаць.

На ветравеях, нібы воўна,

Плывуць хмурынкі так чароўна.

Чаго плывуць? куды? — маўчаць.

Унь там рачулка срэбрам літым

Бяжыць па жолабе размытым

І цэлы свет жыцця нясе.

А луг зялёным аксамітам,

Вянкамі кветак апавіты,

Разлёгся ў роскашы-красе.

Дубы, сябры мае самоты,

У высі неба мкнуць узлёты,

Сукі раскінуўшы вакол.

А колькі згоды і пяшчоты

У тых пясках, што пазалотай

Ускрай баркоу ляглі на дол.

Як многа волі і разгону!

Як многа песень, шуму, звону,

Дзе ні паслухай, ні зірні!

Свае тут звычаі, законы,

У кожнай песні свае тоны

І свой адбітак глыбіні.

Іду я, дом свой аглядаю,

Ды сам з сабою разважаю,

А на душы такі спакой!

І песня нейкая жывая

У дружны тон адзін спявае

І з гэтым небам і зямлёй.

13/IV — 1939 г.